از یادداشتهای یک نفر دیوانه

زنده به گور  صادق هدایت

مدتی بود از خودم میپرسیدم منظور از بهترین کتاب چیست؟ برترین قطعه یعنی چه قطعه ای؟ کتابی که بیشتر آن را خوانده ایم؟کتابی که بیشتر به سراغش میرویم؟کتابی که بیشتر با مزاجمان سازگار است؟یا نه کتابی که بیشتر طرفدار دارد؟

با چند بار خواندن مطلب مربوط به قطعه ی زندگانی احساس کردم مقصود کتابی است که بیشتر با مزاج خودم سازگار است.به همین دلیل اقدام نمیکردم چون آنچه من بدان علاقه مندم حتی به درد خودم هم نمیخورد جه برسد به دیگران.اما از آنجا که قطعه ی زندگانی هر کس متعلق به خود اوست دلم را به دریا میزنم و قظعه ای از زندگی ام را یرای شما مینویسم:

 دیگر نه آرزویی دارم و نه کینه ای آنچه در من انسانی بود از دست دادم گذاشتم گم شود.در زندگانی آدم باید یا فرشته بشود یا انسان و یا حیوان من هیچ کدام از آنها نشدم  زندگانیم برای همیشه گم شد.من خود پسند ناشی و بیچاره به دنیا آمده بودم حال دیگر غیر ممکن است که برگردم و راه دیگری در پیش بگیرم.دیگر نمی توانم دنبال این سایه های بیهوده بروم و با زندگانی گلاویز بشوم کشتی بگیرم. شماها یی که گمان میکنید در حقیقت زندگی میکنید کدام دلیل و منطق محکمی در دست دارید؟من دیگر نه میخواهم ببخشم و نه بخشیده شوم.نه به چپ بروم نه به راست.می خواهم چشمهایم را به آینده ببندم و گذشته را فراموش کنم.

 البته همین جا اقرار میکنم در این چند وقت هرگاه دل یه دریا زدم جز دریازدگی و دلزدگی ما هی دیگری صید نکردم.اگر سرتان را به درد آوردم ببخشید.

                                                                                         نیما موسوی