روایت تلخ کور بودن!

اگر اهل سینما از نوع خارجکی اش باشید، حتما شنیده اید که جشنواره ی کن امسال، با نمایش فیلم ”کوری“ شروع به کار کرده. گیرم اگر طرفدار پر و پا قرص همشهری جوان هم باشید، حتما این خبر را با همه ی جزئیاتش در شماره ی 168 خوانده اید. ولی چیزی که جالب است این است که من، با حفظ سمت کرم کتاب بودنم، این رمان معروف را خیلی دیرتر از چیزی که اطرافیانم فکرش را می کردند، برای خواندن انتخاب کردم و همین موضوع، سبب همزمانی خواندن من با پخش فیلم آن شد و همه ی اینها باعث شد که دست به کار شده و کتاب ”کوری“ را به شما معرفی کنم؛ بلکه تابستانتان را، جز با خوردن و خوابیدن، با خواندنش پر کنید!

ژوزه ساراماگو، برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات سال 1998 است و همین برای خواندن کتابش کافی است. خیلی ها ادبیات او را ”ادبیات اعتراضی“ می دانند و خیلی ها رمان ”کوری“ را بیشتر از بقیه ی کتابهای او، شبیه یک رساله ی فلسفی در باب شر بودن موجودی به نام بشر تلقی می کنند. ”کوری“ روایت گر یک شهر شلوغ پلوغ است که هیچ شباهتی به شهر شلوغ پلوغ کارتونی و شاد معروف ندارد. در این شهر، اتفاقی می افتد که به ناگهان و در فاصله ی چند هفته، همه ی شهر کور می شوند و تصور کردنش سخت است که چه بر سر آن شهر می آید!”کوری“ یک حکایت اخلاقی مدرن است که ساراماگو ضمن روایت کردن آن، می کوشد که چهره ی مسیحایی نجاتبخشی را در آن جستجو کند که دوباره درس محبت را به آدمها می آموزد.”کوری“، قصه ی نفرت انگیز بی رحمی حاکم بر اجتماع بشری است و خواندنش، آدم را به این باور می رساند که به راستی:

...اولئک کالانعام بل هم اضل

عطیه پژوهی